Laremid, 2 mg, 20 tabletek

Laremid, 2 mg, 20 tabletek to lek, którego substancją czynną jest loperamid. 

Laremid oddziałuje na receptory w ścianach jelit, hamując perystaltykę przwodu pokarmowego i zmniejszając częstość wypróżnień. 

Laremid stosuje się:

• w objawowym leczeniu ostrej i przewlekłej biegunki;
• by zmniejszyć liczbę i objętość stolców oraz zwiększeyć ich konsystencję u pacjentów z wytworzoną przetoką jelita krętego.

• Jeśli pacjent ma uczulenie na loperamidu chlorowodorek lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6 ulotki),
• u dzieci w wieku poniżej 6 lat,
• jeśli pacjent ma nasiloną biegunkę z krwią i wysoką gorączką (ostra czerwonka),
• jeśli pacjent ma wrzodziejące zapalenie jelita grubego,
• jeśli pacjent ma ostrą biegunkę wywołaną przez bakterie chorobotwórcze lub rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy związane ze stosowaniem antybiotyków,
• w przypadkach, w których należy unikać zwolnienia perystaltyki jelit, z powodu możliwego ryzyka wystąpienia ciężkich powikłań, w tym niedrożności jelit, rozszerzenia okrężnicy i toksycznego rozszerzenia okrężnicy. Lek należy natychmiast odstawić, jeżeli wystąpi zaparcie, wzdęcie brzucha.

Przed rozpoczęciem stosowania leku Laremid należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą, jeżeli stwierdzono wcześniej u pacjenta zaburzenia czynności wątroby.

Leczenie biegunki lekiem Laremid jest leczeniem wyłączne objawowym. W każdym przypadku, w którym możliwe jest ustalenie przyczyny biegunki, gdy jest to uzasadnione (lub wskazane), lekarz zaleci odpowiednie leczenie.Nie należy przyjmować tego leku w celu niezgodnym z jego wskazaniem do stosowania (patrz punkt 1) ani w dawkach większych niż zalecane (patrz punkt 3 ulotki). U pacjentów przyjmujących zbyt duże dawki loperamidu odnotowano występowanie ciężkich zaburzeń pracy serca (m.in. przyspieszony lub nieregularny rytm serca).

U pacjentów z biegunką, zwłaszcza u dzieci, pacjentów osłabionych oraz u osób w podeszłym wieku podczas stosowania leku należy uzupełniać niedobory płynów (wody) i soli mineralnych.

U pacjentów z AIDS leczonych z powodu biegunki loperamidem, należy przerwać stosowanie leku przy pierwszych objawach wzdęcia brzucha i skontaktować się z lekarzem.
Jeżeli po zastosowaniu loperamidu w ostrej biegunce, w ciągu 48 godzin u pacjenta nie nastąpiła poprawa, przyjmowanie leku należy przerwać i pacjent powinien skonsultować się z lekarzem.
Jeśli pacjent stosuje lek w celu leczenia biegunki związanej ze zdiagnozowanym u niego zespołem jelita drażliwego i w ciągu 48 godzin nie występuje poprawa, lek należy odstawić i skonsultować się z lekarzem. Pacjenci powinni również skonsultować się z lekarzem, jeśli objawy ulegną zmianie lub jeśli nawracające biegunki trwają dłużej niż dwa tygodnie.

Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować. W szczególności należy powiedzieć, jeśli pacjent przyjmuje:

• rytonawir (stosowany w leczeniu HIV);
• chinidynę (stosowaną w leczeniu zaburzeń rytmu serca lub malarii);
• doustnie desmopresynę (stosowaną w leczeniu częstego oddawaniu moczu);
• itrakonazol lub ketokonazol (stosowane w leczeniu zakażeń grzybiczych);
• gemfibrozil (stosowany w leczeniu wysokiego stężenia cholesterolu we krwi).

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
Nie zaleca się stosowania tego leku w okresie ciąży (szczególnie w pierwszym trymestrze) oraz podczas karmienia piersią. Niewielkie ilości mogą przenikać do mleka kobiecego. Należy poradzić się lekarza jaki lek można zastosować w tym okresie.

Ten lek należy zawsze stosować dokładnie tak, jak to opisano w tej ulotce dla pacjenta lub według zaleceń lekarza lub farmaceuty. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

Jak dawkować Laremid?

Dorośli i dzieci w wieku 6 lat i powyżej:
Ostra biegunka:

Początkowa dawka - 2 tabletki (4 mg) dla dorosłych i 1 tabletka (2 mg) dla dzieci; a następnie 1 tabletka (2 mg) po każdym kolejnym wolnym stolcu.

Dawka maksymalna wynosi 8 tabletek (16 mg) na dobę dla dorosłych; u dzieci dawka leku musi być dostosowana do masy ciała (3 tabletki/20 kg mc. na dobę).

Jeżeli w leczeniu ostrej biegunki, w ciągu 48 godzin nie obserwuje się poprawy stanu klinicznego pacjenta, podawanie leku należy przerwać i pacjent powinien skonsultować się z lekarzem.

Przewlekła biegunka:
Początkowa dawka - 2 tabletki (4 mg) na dobę dla dorosłych i 1 tabletka (2 mg) na dobę dla dzieci; tę początkową dawkę należy zmodyfikować aż do momentu uzyskania od 1 do 2 normalnych stolców na dobę, co zazwyczaj osiąga się poprzez stosowanie dawki podtrzymującej wynoszącej od 1 do 6 tabletek (od 2 do 12 mg) na dobę.

Dawka maksymalna wynosi 8 tabletek (16 mg) na dobę dla dorosłych; u dzieci dawka leku musi być dostosowana do masy ciała (3 tabletki/20 kg mc. na dobę).

Ponieważ długotrwała biegunka może być objawem poważniejszych chorób, nie należy stosować loperamidu długotrwale, dopóki przyczyna biegunki nie zostanie ustalona.
U osób w podeszłym wieku i z zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczna zmiana dawkowania.

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

• Należy zaprzestać stosowania leku i natychmiast skonsultować się z lekarzem, jeżeli wystąpią poniżej opisane objawy. Wymagają one natychmiastowego leczenia.
• Występujący nagle obrzęk twarzy, warg lub gardła - mogą to być objawy ciężkiej reakcji uczuleniowej;
• Zmiany na skórze w postaci wysypki, silnego podrażnienia, zaczerwienienia, pęcherzy, nadżerek na skórze, w jamie ustnej, oczach i narządach płciowych, gorączka i bóle stawowe lub złuszczanie skóry;
• Ból brzucha, nudności i wymioty, silne wzdęcie brzucha, które mogą być skutkiem osłabienia czynności ruchowej jelit (niedrożności jelit);
• Ból w nadbrzuszu, ból brzucha promieniujący do pleców, wrażliwość uciskowa brzucha, gorączka, przyspieszone tętno, nudności, wymioty, mogące być objawami stanu zapalnego trzustki (ostre zapalenie trzustki).

Podczas stosowania loperamidu chlorowodorku odnotowano:
Często (występują rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów):

• bóle głowy, zaparcie, nudności, wzdęcia.

Niezbyt często (występują rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów):

• zawroty głowy, senność, bóle brzucha, dyskomfort w jamie brzusznej, suchość w jamie ustnej, ból w nadbrzuszu, wymioty, niestrawność;
• wysypka.

Rzadko (rzadziej niż u 1 na 1 000 pacjentów):

• reakcja nadwrażliwości, reakcja anafilaktyczna (w tym wstrząs anafilaktyczny), reakcja anafilaktoidalna, obrzęk naczynioruchowy – patrz objawy podane powyżej;
• utrata świadomości, osłupienie, obniżony poziom świadomości, zwiększenie napięcia mięśniowego, zaburzenia koordynacji ruchowej;
• zwężenie źrenicy;
• niedrożność jelita (w tym porażenna niedrożność jelita), rozszerzenie okrężnicy (w tym toksyczne rozszerzenie okrężnicy), wzdęcie brzucha;
• wysypka pęcherzowa (w tym zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, rumień wielopostaciowy) – patrz objawy podane powyżej;
• świąd, pokrzywka;
• zatrzymanie moczu;
• zmęczenie.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):

• ostre zapalenie trzustki – patrz objawy podane powyżej.

Polfa Warszawa S.A.,
Zakłady Farmaceutyczne Polpharma SA,
01-207 Warszawa,
Karolkowa 22/24