„Mąż nie chce drugiego dziecka" − walczyć czy się z tym pogodzić?

Kiedy Ty pragniesz drugiego dziecka, a mąż jest temu przeciwny, w domu dochodzi do impasu. Zanim zaczniesz szukać sposobów na przekonanie partnera do drugiego dziecka, dokładnie przeanalizuj jego punkt widzenia. Zrozumienie musi płynąć z obu stron, tak samo jak ostateczna decyzja o powiększeniu rodziny.  

Mąż nie chce drugiego dziecka, co robić?

Poznaj przyczyny jego decyzji

Argumenty męża nie muszą mieć związku z kwestiami ekonomicznymi. Nawet jeśli pierwszy argument, który się pojawił w Waszej rozmowie dotyczył finansów, prawdziwe przyczyny mogą wynikać z innych pobudek. Dla wielu mężczyn rodzicielstwo nie jest czymś tak naturalnym, jak dla kobiety. Zamiast fali entuzjazmu budzi wizję kolejnych nieprzespanych nocy, stresu, kłótni, zmęczenia, dodatkowych obowiązków i braku swobody. Kiedy dowiesz się, co tak naprawdę trapi Twojego męża, sprawdźcie, czy istnieje realne rozwiązanie tego problemu. Postaraj się wysłuchać go do końca, zanim odpowiesz kontrargumentem, wykaż zrozumienie i podkreśl to odpowiednimi słowami. Daj mu trochę czasu zanim zaczniesz go przekonywać do powiększenia rodziny.

Sprawdź też, czy od pettingu można zajść w ciążę.

Wspólna analiza przyczyn

Czy jest coś, co możecie wykluczyć z listy zebranych argumentów? Czy jest ktoś, kto mógłby Wam pomóc rozwiać wątpliwości? Warto porozmawiać z rodzicami lub przedyskutować możliwość zatrudnienia kogoś do pomocy. Jeżeli jesteś w stanie przekonać męża do wizyty w poradni rodzicielskiej lub spotkania w gronie rodzin wielodzietnych, też warto spróbować.

Jeżeli problemem są głównie kwestie finansowe, trzeba przygotować „baby biznes plan”. Dobrze przygotowana analiza wydatków, wszelkich możliwych źródeł oszczędności i zysków może przekonać trzymający się faktów umysł mężczyzny.

Jak namówić męża na drugie dziecko?

Być może Wasze pierwsze dziecko jest jeszcze za małe, żeby stwierdzić, że chciałoby mieć rodzeństwo. Bycie jednakiem nie należy do najłatwiejszych zadań.

„Kompletny brak wymiany doświadczeń z rodzeństwem wpływa na zachowanie dziecka i rzutuje na to, jak jest oceniane”

- mówi terapeuta A. Komorowski.

Życie w pojedynkę nie jest krzywdą dla dziecka, są przecież znajomi, kuzyni, przyjaciele w szkole. Natomiast posiadanie rodzeństwa z pewnością jest bezcennym doświadczeniem dla większości dorastających pociech. Relacje, które kształtują się między braćmi, siostrami dają zalążki pierwszych postaw wpływających na późniejsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Relacje z rodzeństwem nie zawsze są łatwe czy idealne. Dzięki temu dziecko uczy się radzić sobie z dużo większym wachlarzem emocji i sytuacji niż jakby żyło w pojedynkę.