Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów – jak je leczyć?

Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów to złożona choroba, która dotyka dzieci. W jej efekcie może dochodzić do uszkodzenia nie tylko stawów, ale i innych narządów. Odpowiednio dobrane leki i rehabilitacja mogą pomóc kontrolować chorobę i poprawić warunki życiowe młodego pacjenta. Zobacz, jak leczyć idiopatyczne zapalenie stawów u dzieci.

Młodzieńcze idiopatyczne zapalenia stawów − co to jest?

Młodzieńcze zapalenie stawów to choroba, w której w obrębie jednego lub więcej stawów tworzy się stan zapalny. Zapalenie wytwarza się w tkance łącznej, która znajduje się w stawie.

To młodzieńcze zapalenie stawów najprawdopodobniej ma podłoże autoimmunologiczne, czyli wynika z atakowania tkanek przez własny układ odpornościowy chorego. Choroba jest diagnozowana zwykle przed 16. rokiem życia.

Objawem towarzyszącym toczącemu się procesowi zapalnemu jest obrzęk stawu, a co za tym idzie, odczuwalny ból w trakcie poruszania danym stawem.

Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów ­− leczenie

Leczenie dziecka chorego na MIZS zależy od konkretnego rodzaju choroby, jaki u niego występuje, a także tego, jak bardzo choroba jest zaawansowana. W leczeniu choroby najczęściej stosowane są różne połączenia leków o działaniu przeciwbólowym i przeciwzapalnym, a dostawowo podawane są zastrzyki z glikokortykosteroidów.

W leczeniu wykorzystuje się również leki biologiczne (np. rituksymab) czy immunosupresyjne (np. metotreksat). W terapii bardzo ważna jest również rehabilitacja.

Głównym problemem związanym z młodzieńczym zapaleniem stawów jest czas zaostrzeń, kiedy to pomimo leczenia i kontroli choroby, dochodzi do pogorszenia się stanów zapalnych stawów. W czasie zaostrzeń dziecko jest mniej aktywne fizycznie i często zmienia swoje wzorce ruchowe, żeby ograniczyć odczuwanie bólu przy poruszaniu się.

Idiopatyczne zapalenie stawów − rehabilitacja

Rehabilitacja chorych na młodzieńcze zapalenie stawów ma na celu utrzymanie dziecka w jak najlepszej sprawności i wydolności fizycznej. Jest ona bardzo ważna, żeby zapewnić choremu jak najlepsze funkcjonowanie na co dzień.

Najcięższym czasem dla chorego są momenty zaostrzeń, kiedy to ból ogranicza jego aktywność fizyczną, a asekuracja i nietypowe wzorce ruchowe zaburzają prawidłowe funkcjonowanie mięśni i stawów. W zależności od tego, które dokładnie stawy są zaatakowane, w wyniku obrzęku i bólu może dochodzić to zmniejszenia zakresu ruchów w stawie i ustawienia go w przykurczu. Jeśli przykurcz wystąpi w stawie kolanowym, efektem będzie przerzucanie ciężaru na drugą nogę i nieprawidłowe ustawienie miednicy. Jeśli zmiany dotyczą rąk, ograniczona ruchomość stawu może powodować trudności w najprostszych czynnościach życia codziennego, takich jak pisanie czy ubieranie się.

W trakcie rehabilitacji mogą być stosowane różne techniki łagodzenia bólu i poprawiania sprawności. W łagodzeniu bólu często wykorzystuje się miejscowe działanie niskich temperatur – krioterapię. Inną wykorzystywaną techniką jest jonoforeza, podczas której wprowadza się leki przeciwbólowo-przeciwzapalne przez skórę do objętych chorobą tkanek. Do techniki tej wykorzystuje się prąd stały lub działanie lasera.

W zależności od stanu chorego, natężenia bólu i miejsc, gdzie jest on zlokalizowany ćwiczenia rehabilitacyjne mogą być różne. W rehabilitacji wykorzystuje się ćwiczenia izometryczne, związane z napinaniem mięśni bez ruszania kończynom lub też ćwiczenia wspomagane, kiedy to chory np. wykonując ruch nogą wspomaga kończynę ręką. Jeśli stan chorego na to pozwala to wykonuje on ćwiczenia bez bezpośredniej pomocy rehabilitanta, ale pod jego nadzorem.