Próba Romberga − neurologiczny test na równowagę ciała

Próba Romberga to jedno z podstawowych badań, które przeprowadza neurolog. Wskazaniem do wykonania testu Romberga są m.in. zaburzenia równowagi. Zobacz, na czym polega to badanie i co może wykazywać.

Próba Romberga − co to jest?

Wbrew pozorom, badanie zmysłu równowagi za pomocą próby Romberga nie jest skomplikowanie i nie wymaga używania żadnego specjalistycznego sprzętu. Podczas testu najważniejsze są obserwacje lekarza. 

Badanie to zostało po raz pierwszy opisane przez niemieckiego neurologa, Moritza Romberga w 1846 roku. Mimo tego, że od tamtego czasu minęło tak wiele lat, próba Romberga nadal stanowi ważny element badania neurologicznego.

Test Romberga ­− jak wygląda?

Przed przeprowadzeniem próby Romberga pacjent zostaje szczegółowo poinformowany o celu i sposobie wykonania badania. Następnie lekarz prosi pacjenta, żeby stanął swobodnie na twardym, równym podłożu ze złączonymi stopami. Początkowo ręce pacjenta są ułożone wzdłuż ciała, następnie lekarz prosi pacjenta, żeby wyciągnął przed siebie wyprostowane ręce.

1. cześć próby przeprowadzana jest z otwartymi oczami − lekarz obserwuje, czy u pacjenta pojawiają się jakiekolwiek zaburzenia równowagi. 2. cześć badania wygląda tak samo, z tą różnicą, że pacjent ma zamknięte oczy. Tu również konieczna jest obserwacja zdolności pacjenta do utrzymania równowagi.

Z uwagi na to, że test Romberga wykonuje się przede wszystkim u osób z zaburzeniami równowagi, przez cały czas trwania badania konieczna jest asekuracja pacjenta. Lekarz musi się spodziewać, że pacjent, szczególnie mając zamknięte oczy, upadnie. W czasie próby Romberga obserwuje nie tylko chwiejność postawy, ale również kierunek ewentualnego upadku. Za dodatnią uważa się próbę, podczas której pacjent, stojąc z zamkniętymi oczami, prezentuje zaburzenia równowagi. 

Jak widzisz, test Romberga to nie do końca test stania na jednej nodze czy stanie na jednej nodze z zamkniętymi oczami.

Zmysł równowagi − dlaczego się nie przewracamy? 

Czy zastanawiasz się, dlaczego chodzisz prosto lub dlaczego stojąc, nie upadasz na ziemię? Do tego również niezbędny jest zmysł! Za te zdolności odpowiedzialny jest oczywiście Twój zmysł równowagi. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że go posiada, dopóki nie pojawią się niepokojące objawy, jak choćby zawroty głowy czy problemy z chodzeniem.

Co jest odpowiedzialne za zmysł równowagi? Prawidłową postawę, skoordynowane ruchy i swobodny chód zawdzięczamy harmonijnemu współdziałaniu narządu błędnikowego, móżdżku, narządu wzroku, sznurów tylnych w rdzeniu kręgowym i receptorów czucia głębokiego w mięśniach i strukturach stawowych. 

Pojawienie się takich objawów jak zawroty głowy, brak możliwości utrzymania prawidłowej postawy ciała, zaburzenia w płynności ruchów to tylko niektóre wskazania do wykonania pełnego badania neurologicznego, którego częścią jest próba Romberga. 

Zobacz: Jak wzmocnić układ nerwowy? Odpowiednia dieta może ukoić Twoje nerwy!

Zaburzenia równowagi − przyczyny

Badanie z wykorzystaniem metody Romberga ma pomóc w stwierdzeniu, czy chory ma zaburzenia równowagi. Nie jest to jednak badanie, które wskazuje na bezpośrednią przyczynę takiego stanu. Dodatni wynik próby Romberga jest dla lekarza sygnałem do przeprowadzenia dalszej bardziej szczegółowej diagnostyki.

Dodatni wynik testu Romberga pojawić się może w wyniku uszkodzenia któregoś z elementów układu równowagi, na przykład w obrębie rdzenia kręgowego, móżdżku czy błędnika. Dodatnia próba Romberga obserwowana jest między innymi w przebiegu ciężkiej cukrzycy, przewlekłej choroby nerek, wiądu rdzenia czy stanów takich jak niedobory witamin lub zatrucie lekami lub metalami ciężkimi.

Metoda Romberga − bezpieczny test diagnostyczny

Próba ta jest całkowicie bezpieczna i bezbolesna dla pacjenta, dlatego nie ma powodów, żeby się jej obawiać. Nawet jeśli masz silne zawroty głowy i boisz się, że podczas testu Romberga upadniesz, pamiętaj, że przez cały czas trwania próby będziesz asekurowany przez lekarza. Próba Romberga mimo swojej prostoty wykonania jest bardzo ważnym elementem badania neurologicznego i źródłem cennych informacji dla neurologa.

Sprawdź też artykuł: Zapalenie błędnika − powikłanie po zapaleniu ucha środkowego